حمله تروریستی در چابهار، با وجود ناتوانی تروریست‌ها و حامیان آن‌ها در خلق یک فاجعه بزرگ و خونین ضد امنیتی، به اندازه کافی وحشت‌آفرین و دارای بار و بازتاب منفی است و می‌تواند یکی از اصلی‌ترین اهداف تروریست‌ها و سرویس‌های جاسوسی حامی آن‌ها را در ارائه تصویری مخدوش، تاریک و شکننده از وضعیت امنیت و ثبات در قطب اقتصادی ایران و منطقه برآورده کند.
چابهار به ویژه پس از تشدید تنش‌ها میان اسلام‌آباد و کابل و اتخاذ تدابیر سختگیرانه دولت موقت پیشین و ادامه و تقویت این سیاست از سوی دولت جدید اسلام‌آباد، تبدیل به محور فعالیت‌های اقتصادی تاجران افغان شده و مقام‌های مختلف افغانستان نیز بر استفاده از ظرفیت‌های چابهار به عنوان گزینه جایگزین برای بنادر کراچی و گوادر پاکستان، تاکید کرده‌اند.
از جانب دیگر، هند نیز با سرمایه‌گذاری گسترده در چابهار و مشارکت فعال در طرح‌های اقتصادی مربوط به این حوزه، در تبدیل شدن این بندر به یک نقطه اتصال اقتصاد منطقه‌ای، ایفای نقش می‌کند.
این موارد و بسیاری از مسایل دیگر، چیزی نیست که از سوی دولت پاکستان، قابل تحمل باشد؛ بنابراین، توسل به حربه تروریسم و ایجاد ناامنی‌های گاه به گاه در این منطقه می‌تواند یکی از اولویت‌های طرف متضرر در روند رشد و رونق بندر چابهار تلقی شود.
با این وصف، این همه ماجرا نیست. پاکستان سال‌هاست که تبدیل به کانون تروریست‌های دست‌آموز سیا، موساد و سرویس‌های جاسوسی منطقه‌ای وابسته به آن‌ها شده است. بسیاری از کشورهای همسایه پاکستان، هم در گذشته و هم در حال حاضر، از فعالیت‌های تروریستی در آن کشور، آسیب دیده‌اند و ایران هم با وجود روابط تاریخی دوستانه با دولت‌های گوناگون مسلط بر اسلام‌اباد، طی سال‌های اخیر به این فهرست افزوده شده است.
این نشانگر رخنه و نفوذ گسترده سرویس‌های جاسوسی و اطلاعاتی رژيم‌های متخاصم با جمهوری اسلامی ایران در پاکستان است که عملا این کشور را به کانون تولید و توسعه تروریزم و صدور بی‌ثباتی‌های مرگبار به کشورهای همسایه و منطقه تبدیل کرده‌اند.
حمله مسلحانه اخیر در چابهار نیز که گروهک تروریستی «جیش‌العدل» مسئولیت آن را به عهده گرفته، بخشی از پیامدهای همین وضعیت است.
ایران پیش از این با انجام حملات موشکی به مراکز استقرار گروه‌های تروریستی در خاک پاکستان، پیام واضح خود را به اسلام‌آباد، ارتش و سازمان جاسوسی آی‌اس‌آی منتقل کرده است که بازی با امنیت و ثبات این کشور، هرگز قابل چشم‌پوشی نیست و در این زمینه هیچ‌گونه ملاحظه و مماشاتی وجود نخواهد داشت.
انتظار می‌رفت که در پی آن رویداد، درجه‌داران نظامی و فرماندهان سرویس جاسوسی پاکستان که عملا کنترل دستگاه دیپلماسی و تصمیم‌سازی در حوزه سیاست خارجی و امنیتی پاکستان در قبال کشورهای همسایه و منطقه را در اختیار دارند، نسبت به استفاده از ابزار ترور برای توسعه بی‌ثباتی به کشورهای همسایه و منطقه به ویژه جمهوری اسلامی ایران، تجدید نظر کنند و اجازه ندهند که امنیت و ثبات در منطقه، دست‌ابزار بازی‌های اطلاعاتی ویرانگر آمریکا و انگلیس و اسراییل شود.
با این وجود، حمله تروریستی اخیر در چابهار یکبار دیگر نشان داد که دولت جدید پاکستان و نیز دستگاه‌های امنیتی و جاسوسی آن کشور همچنان از سرویس‌های امنیتی بیگانه دستور می‌گیرند و به قیمت تحقق پروژه‌های ضد امنیتی غرب و رژيم های سرسپرده آن در منطقه، بی‌پروا بر آتش تنش و تخاصم با همسایگان همیشگی خویش می‌دمند.
این رویکرد بسیار ویرانگر، فاجعه‌بار و دارای پیامدهای غیرقابل مهار است و همان‌گونه که سال‌ها مداخله، ایجاد ناامنی، حمایت از تروریزم و گسترش بی‌ثباتی و جنگ در افغانستان، سرانجام نتیجه عکس داد و اکنون خود پاکستان را درگیر بی‌ثباتی‌های پایدار ناشی از فعالیت‌های تروریستی کرده، ادامه این سیاست سفارشی سرویس‌های جاسوسی بیگانه از سوی دولت اسلام‌آباد، ارتش و سازمان آی‌اس‌آی در قبال کشورهایی مانند ایران نیز می‌تواند به نتیجه‌ای مشابه منجر شود.
افزون بر این، پاکستان هرگز نباید فراموش کند که ایران برخلاف افغانستان و دیگر کشورهای قربانی تروریسم پاکستانی، بازی با امنیت ملی‌اش را برنمی‌تابد و امنیت ایران، خط سرخ سیاست خارجی این کشور است؛ بنابراین، استراتژيست‌های سیاست خارجی جمهوری اسلامی، با چشمان باز، تحولات میدانی در حوزه امنیت ملی ایران و نقش همسایگان در آن را رصد می‌کنند و تعارض میان تعامل سیاسی و تقابل امنیتی را در هرگونه مواجهه متقابل با همسایگان، مد نظر قرار می‌دهند.
بنابراین، به نفع پاکستان است که در قبال امتیازات اندک قدرت‌های غربی و عربی به منظور مهار بحران اقتصادی خود، دست به ایجاد ناامنی و بی‌ثباتی و توسعه تروریزم در کشورهای همسایه و منطقه نزند؛ زیرا امنیت و ثبات منطقه به سود همه کشورهاست و حتی می‌تواند بخش اعظم بحران اقتصادی پاکستان را هم حل کند و زمینه‌ساز تعامل و همکاری مثبت و سودمند اقتصادی شود؛ چیزی که حمایت از تروریسم، توسعه بی‌ثباتی و گسترش جنگ و ناامنی از سوی پاکستان به کشورهای پیرامون آن، بیش از همه اسلام‌آباد را منزوی می‌کند و در میان‌مدت به وارونه شدن جریان ناامنی به سمت خود پاکستان، منجر خواهد شد.
پیشنهاد می شود: وزیر دفاع پاکستان گفت نگران رشد تروریسم در مرزهای خود با افغانستان هستیم
