به گزارش ایراف، امرالله صالح، معاون اول رئیس جمهور پیشین افغانستان، امروز (شنبه، ۲۹ آذر) با انتشار یادداشتی در ایکس، با مرور تجربه محاصره کابل در سالهای ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱، مشروعیت و ماهیت کمکهای موسوم به «بشردوستانه» را زیر سؤال برد.
او گفت در آن دوران، نهادهای غربی و عربی حامی مجاهدین حاضر نبودند به مردم کابل کمکرسانی کنند، زیرا «قحطی و محاصره را اهرم فشار برای سقوط حکومت دکتر نجیبالله میدانستند.»
صالح توضیح داد که پس از خروج نیروهای شوروی و پیش از سقوط حکومت وقت، نهادهای کمکرسان در هتل کانتیننتال پیشاور نشستی برگزار کردند تا معیارهای کمک بشردوستانه را تعریف کنند.
به گفته او: «در آن نشست تصمیم گرفته شد که از قحطی و محاصره بهعنوان ابزار فشار استفاده شود تا رژیم نجیب سقوط کند. آنها اعلام کردند که مسائل بشردوستانه نسبت به سقوط رژیم اهمیت ثانوی دارد.»
او با مقایسه آن دوره با وضعیت کنونی افغانستان، پرداختهای نقدی آمریکا به طالبان را نشانهای از تناقض در تعریف کمک بشردوستانه دانست و افزود: «امروز آمریکا هفتهوار ۴۵ تا ۶۰ میلیون دلار پول نقد به طالبان میپردازد، آن هم زیر نام کمک بشردوستانه. آیا تعریف بشردوستانه تغییر کرده یا زیر کاسه نیمکاسهای کثیفتر است؟»
گزارشهای بینالمللی درباره کمکهای نقدی آمریکا
بر اساس گزارشهای منتشرشده از سوی نهادهای نظارتی آمریکا، از جمله دفتر بازرس ویژه بازسازی افغانستان (SIGAR)، ایالات متحده طی دو سال گذشته بستههای نقدی منظم به افغانستان ارسال کرده است.
طبق گزارش رسانههای منطقهای و بینالمللی، این کمکها معمولاً ۴۰ تا ۸۰ میلیون دلار در هر نوبت بوده و هر ۱۰ تا ۱۴ روز وارد افغانستان میشود.
واشنگتن میگوید این پولها برای جلوگیری از فروپاشی اقتصادی و حمایت از فعالیتهای بشردوستانه است، اما منتقدان که برخی اعضای کنگره آمریکا هستند؛ میگویند طالبان عملاً از این منابع بهرهمند میشود.
صالح: کمک بشردوستانه ابزار نفوذ است
صالح در ادامه یادداشت خود تأکید کرد: «کمک بشردوستانه وسیله نفوذگذاری است و وقتی نهادهای بشردوستانه همسو با وضع موجود باشند، آن را حمایت میکنند. دسیسههای معامله دوحه پیچدرپیچ و تودرتو است.»
او مدعی شد که سیاستهای کنونی غرب در قبال طالبان ادامه همان رویکردی است که در دهه ۹۰ میلادی در قبال کابل اتخاذ شده بود.
